W podróży, tak jak w życiu, nie wszystko jest kolorowe. Im częściej opuszcza się strefę komfortu, im bardziej zagłębia się w życie mieszkańców naszego globu, tym mocniej dostrzega się negatywne skutki turystyki. Dziś o niej kilka słów.
Oto inna strona turystyki, czyli moje przemyślenia z wizyty w Sapie.
Inna strona turystyki - spotkanie z mieszkańcami
Po licznych ostrzeżeniach, byłam przygotowana na “atak” tamtejszych mieszkańców na turystów. Uwagi o zawziętych, a czasem wręcz natrętnych mieszkańcach Sapy, okazały się być niestety prawdą.
Od ofert chust, trekkingu, noclegu, własnoręcznie robionej biżuterii i innych akcesoriów, na prawdę trudno się odpędzić. I choć podchodzę do tego z wyrozumiałością, to zazwyczaj po pewnym czasie moja cierpliwość się kończy i nie raz niegrzecznie takich ludzi zbywam.
Tak tym razem, postanowiłam wykazać się większą cierpliwością. Po kilku godzinach w Sapie, stwierdziłam, że najlepszym nastawieniem, jest akceptacja tego stanu rzeczy i z uśmiechem odmawiałam kolejnym sprzedawcom. W zamian otrzymałam uśmiech, a czasem nawet krótką rozmowę z nimi.
Ich choć ciągłe narzucanie się bywa bardzo męczące, to warto zastanowić się, jak my postąpili byśmy w ich sytuacji. Czy nie wykorzystalibyśmy każdej szansy na zarobienie kilku groszy, jeżeli turystyka byłaby dla nas jedynym źródłem dochodu?
Podczas podróży staram się nie zapominać o tym, że to ja jestem w uprzywilejowanej pozycji, że to ja decyduję gdzie spędzę jutrzejszy dzień, i że to ja powinnam zaakceptować zachowania tych, u których to ja jestem gościem.
Ciemna strona Sapy
Do widoku biedy i żebrzących ludzi nie mogę się przyzwyczaić. Mimo, iż taki obraz jest wszechobecny, nawet tu, gdzie od 4 lat mieszkam – w Berlinie.
Problem biedy i żebractwa w Sapie jest dobrze widoczny i to właśnie tam przeżyłam najsmutniejsze chwile podczas mojej dwumiesięcznej podróży po Azji Południowo-Wschodniej.
Widok dzieci, całymi dniami przesiadujących pod kościołem, przypomniał mi o ciemnej stronie turystyki i trudno mi było nie myśleć o problemach tamtejszych mieszkańców, a szczególnie o tych najmniejszych.
Wykorzystywanie dzieci do zarabiania pieniędzy, nie jest czymś, co można zaakceptować. A jednak nie wielki mamy wpływ na ich losy.
Wśród roześmianych twarzyczek dzieci, cieszących się z podarunków turystów, moją uwagę zwróciła najsmutniejsza twarz dziecka, jaką do tej pory widziałam.
I chodzi tu przede wszystkim o ten bezpośredni kontakt, o widok tej dziewczynki, która nieruchomo patrzy na ciebie, nic nie mówi, nie wyciąga ręki, niczego nie chce też sprzedać. I ta moja bezradność wobec tej sytuacji. Jak postąpić? Dać pieniądze? Coś do jedzenia? Odejść czy zostać?
W tamtej chwili pierwsze co zrobiłam, to zachowałam się stuprocentowo nieetycznie – cyknęłam zdjęcie.
Nie wywołało to w niej jednak żadnego poruszenia. Dalej siedziała nieruchomo.
Podeszłam i poczęstowałam ją przekąskami, które miałam w ręku. Zabrała wszystko i poszła w stronę kościoła.
Od tamtego momentu minęło 6 miesięcy, a ja wspominając o Sapie, widzę przede wszystkim twarz tego dziecka…
Podsumowanie
Wizyta w Sapie dała mi wiele do myślenia. Dopiero od tamtej pory zaczęłam zastanawiać się nad następnymi krokami mojej podróży. Świadomiej spoglądam na atrakcje turystyczne, rozważam za i przeciw, czytałam uważniej o historii danego miejsca.
Tym sposobem zrezygnowałam z wizyty w Wiosce “długich szyi” i z sanktuarium słoni. Jeżeli rozważasz skorzystanie z tych atrakcji, to zachęcam Cię do przeczytania: Tajlandia “Długie szyje” – zanim pojedziesz... i Dlaczego już nigdy nie odwiedzę sanktuarium dla słoni?
Bardzo jestem ciekawa waszych opinii i zachowań wobec takich sytuacji. Czy zastanawiacie się nad wyborem atrakcji turystycznych? Zostaw komentarz!
Może zainteresują Cię też inne artykuły o Sapie:
